علی رغم اینکه از عصر فضا ، اتم و فناوری های نوین گذر کرده ایم اما در مواجه با تمامی اعمال روزمره زندگیمان جای خالی روابط بین انسان ها ، روابط مستحکم ، سالم و بر اساس احترام متقابل و بدور از هر گونه تکلف و تجمل ، در یک کلام ساده گویی و رساندن مطلب مورد نظر به مخاطب دیده می شود ، این جای بسی تعجب دارد که در قرن ارتباطات و دهکده جهانی باشیم اما روابطمان هر روز خلاصه و خلاصه تر شود (در پبام های کوتاه دیداری و شنیداری ایمیل ها و چت ) ، گاهی اوقات به دلیل همین آگاهی نداشتن به هنر برقراری ارتباط ، ناگزیر به زور و بحث و جدل و نزاع روی می آوریم و به کرات شاهد دوری از گفتمان سالم بر مبنای تعقل ، تفکر و اندیشه پویای انسانی هستیم ، یادمان باشد تمام ادیان با ارتباط آغاز شد . تعالی ادبیات هر سرزمینی با ارتباط میسر شد حتی خداوند به پیامبر می فرماید ( اقرا باسم ربک لذی خلق ، بخوان بنام پروردگارت.. ) ، اما در همین برهه حساس زندگیمان تصور می کنم دچار نوعی خلا ارتباط گفتاری و بیانی شده ایم آدم های ماشین گونه ای که می رویم و می آییم و هر کاری می کنیم بجز یک ارتباط گفتاری بی پیرایه و صمیمی ، ای ...
